Koncert 4 Pory Roku

Fundacja Forum Staniszów, Parafia pw. Matki Boskiej Ostrobramskiej oraz Hotel Pałac Staniszów zapraszają 16.06. 2012 (sobota) o godz. 18.00 na wydarzenie muzyczne w ramach Festiwalu Muzykalia Staniszowskie Koncert „Cztery Pory Roku“ w wykonaniu Valery Oistrach (skrzypce) Orchestra Puellarum Pragensis Wolfgang Rögner (dyrygent) Miejsce: Kościół p.w. Matki Boskiej Ostrobramskiej w Sosnówce Cena biletu: 30,- zł w przedsprzedaży 40,- zł w dniu koncertu Bliższe informacje uzyskacie Państwo pod numerem tel. 75 755 84 45 lub pisząc na adres: fundacja@palacstaniszow.pl. Prosimy o wcześniejszą rezerwację miejsc. W programie koncertu: Jan Sebastian Bach Podwójny koncert skrzypcowy d-moll (BWV 1043) 16´25 Antonin Dvořák Serenada E – dur na orkiestrę smyczkową op. 22 25´00 Moderato, Tempo di Valse, Scherzo, Larghetto, Finale Antonio Vivaldi Le quattro Stagioni (Cztery Pory Roku) 38´00 koncert skrzypcowy op. 8 nr 1 – 4 La Primavera (wiosna) Concerto E-dur op.8 Nr.1 (RV 269) Allegro Largo Allegro L´Autumno (jesień) Concerto F-Dur op.8 Nr.3 (RV 293) Allegro – Larghetto – Allegro assai Adagio Allegro L´Estate (lato) Concerto g-moll op 8 Nr.2 (RV 315) Allegro non molto Adagio – Presto Presto L´Inverno (zima) Concerto f-moll op.8 Nr.4 (RV 297) Allegro non molto Largo Allegro – Lento – Allegro Valery Oistrach reprezentuje trzecie pokolenie legendarnej rosyjskiej dynastii skrzypków – jest następcą swojego dziadka Davida oraz ojca Igora. Valery urodził się w Moskwie. Pierwsze wskazówki muzyczne otrzymał w Centralnej Szkole Muzycznej w Moskwie, natomiast pierwszej lekcji gry na skrzypcach udzielił mu jego dziadek. Następnie kontynuował naukę w słynnej moskiewskiej Akademii Gnessin u prof. Zakhara Bron – niegdyś ucznia Igora Oistracha. Wespół ze swoim ojcem wypracował obszerny repertuar oraz wyrobił w sobie wyjątkowo wnikliwe wyczucie dla wykonywanych utworów. Valery Oistrach jest zdobywcą wielu znaczących nagród na międzynarodowych konkursach oraz często gościnnie występuje z najlepszymi orkiestrami na całym świecie. Wymienić można między innymi Filharmonię Berlińską i Londyńską poprzez Orkiestrę Filharmonii Moskiewskiej, Leningradzkiej, Szkocką Orkiestrę Narodową, francuską Orchestre Colonne de Paris, włoską Orchestra Santa Cecilia di Roma, lipską Gewandhaus, kanadyjską Toronto oraz Vancouver Symphony Orchestra na australijskiej Sydney Symphony Orchestra skończywszy. Po jednym ze wspólnych koncertów sir Yehudi Menuhin tak opisał sposób gry Valery Oistracha: „Granie z Valerym bardzo mocno przypomina mi dźwięki i styl gry jego dziadka Davida“. Valery Oistrach jest jednak nie tylko wziętym solistą lecz także cenionym muzykiem kameralnym. Swoją grą wzbogaca zarówno brzmienie tak znanych zespołów jak np. renomowany Amadeus-Streich-Quartett jak również wspólne koncerty z wybitnymi muzykami jak Yehudi Menuhin czy Jörg Demus. Od dawna nie jest też tajemnicą, że Valery Oistrach jest popularnym altowiolinistą. Muzyk oprócz swojej działalności koncertowej jest również profesorem w królewskim Konserwatorium w Brukseli oraz International Summer Academy of Belgium. Rokrocznie prowadzi klasy mistrzowskie w Niemczech, Austrii, Włoszech, Turcji i Japonii. Od 1999 roku Valery Oistrach piastuje stanowisko profesora wizytującego w Mozarteum w Salzburgu. Artysta dokonał licznych nagrań koncertów z towarzyszeniem orkiestry, utworów solowych oraz muzyki kameralnej. Na swoim najnowszym podwójnym albumie (2009r.) jako pierwszy z dynastii Oistrachów odważył się nagrać bodaj najbardziej wymagające sonaty na skrzypce solowe Jana Sebastiana Bacha. Wolfgang Rögner urodził się w Turyngii, jako 12-latek rozpoczął naukę w Spezialschule für Musik „Belvedere“ w Weimarze. Od 1970 do 1975 studiował dyrygenturę i fortepian w Akademii Muzycznej Hochschule für Musik „Franz Liszt“ w Weimarze. Następnie pracował jako korepetytor solistów oraz dyrygent w teatrze operowym Theater Plauen-Zwickau. W latach 1980-1981 ukończył studia podyplomowe w klasie mistrzowskiej u prof. Arvida Jansons w Państwowym Konserwatorium im. Mikołaja Rimskiego-Korsakowa w Sankt Petersburgu. Wolfgang Rögner otrzymał wiele nagród oraz dyplomów m.in. na IV Międzynarodowym Konkursie Dyrygentów Węgierskiego Radia i Telewizji, na Międzynarodowym Seminarium im. Béli Bartóka w Szombathely na Węgrzech oraz na Festiwalu Muzycznym w Bratysławie na Słowacji. Od 1985 do 1989 był głównym dyrygentem w Deutsch-Sorbisches-Volkstheater w Budziszynie w Niemczech i jednocześnie pełnił funkcję First Principal Conductor w słynnym Nederlands Dans Theater w Hadze w Holandii. W 1989 r. objął funkcję Generalnego Dyrektora Muzycznego i Głównego Dyrygenta Orkiestry Filharmonicznej w teatrze operowym Theater Erfurt. W latach 2002-2010 był dyrektorem i osoba zarządzającą Serbołużyckim Zespołem Narodowym - Sorbisches National-Ensemble. Jako uznany dyrygent Wolfgang Rögner występował gościnnie z wieloma znanymi orkiestrami t.j. Państwową Filharmonią w Budapeszcie, Atenach, Osace i Mexico-City, ze Staatskapelle Dresden, Dresdener Philharmonie, Gewandhausorchester Leipzig, Rundfunkorchester we Frankfurcie nad Menem, Lipsku, Berlinie i Budapeszcie, ze Staatsoper Vilnjus oraz Staatsoper Sofia. Profil zawodowy Wolfganga Rögnera uzupełniaja liczne nagrania płyt m.in. z Giora Feidmanem, Peterem Sadlo czy też realizacja dzieł scenicznych z różnych gatunków muzycznych jak np. opera „Lady Di – Cry for Love“, opera baletowa „Krabat oder die Erschaffung der Welt“ lub musicali i baśni dla dzieci z ponad 200 przedstawieniami w kraju i zagranicą. Orchestra Puellarum Pragensis jest wyjątkową orkiestra kameralną składającą sie z wybitnych absolwentek Konserwatorium w Pradze. Na co dzień występują one w najlepszych czeskich orkiestrach t.j. Czeska Filharmonia Narodowa, Praska Orkiestra Symfoniczna, Orkiestra Symfoniczna czeskiego Radia w Pradze. Tradycja orkiestry kameralnej siega lat 70-tych, kiedy to studentki praskiego Konserwatorium i Akademii Muzycznej spotykały sie na próbach i organizowaly pierwsze koncerty. Orchestra Puellarum Pragensis współpracowała z najlepszymi czeskimi dyrygentami t.j. Jiri Belohlavek, Leos Svarovsky czy też Tomas Koutnik. Młode artystki występowały w nieomal wszystkich krajach Europy, na zaproszenie rodziny królewskiej koncertowały w 1998 r. w Tajlandii oraz odbyły tournee po Japonii. Od 20 lat o artystyczna stronę orkiestry dba koncertmistrzyni Miluse Kaudersova. Spośród koncertów skrzypcowych skomponowanych przez Jana Sebastiana Bacha zachowały się dwa w tonacji a-moll (BWV 1041) oraz E-Dur (BWV 1042) jak również podwójny koncert skrzypcowy d-moll (BWV 1043). Chociaż czas ich powstania nie jest pewny, przypuszcza się, że wszystkie trzy koncerty powstały ok. 1730 roku dla zespołu Collegium Musicum w Lipsku, który prowadził. Jeszcze za czasów pobytu w Weimarze w latach 1713-1714 intensywnie zajmował się opublikowanymi w 1711 r. koncertami skrzypcowymi op. 3 Antonio Vivaldiego i dokonał transkrypcji kilku z nich na organy i klawesyn. Antonin Dvořák skomponował serenadę na smyczki E-dur op. 22 w maju 1875 r. w zaledwie 12 dni. Dwa lata później ubiegał się o stypendium artystyczne prezentując owy utwór oraz „Moravské dvojzpévy“. Serenada odzwierciedla szczęśliwy okres w życiu Dvořáka: jako kompozytor cieszył się rosnącą popularnością i uznaniem, natomiast prywatnie właśnie się ożenił, a na świat przyszło jego pierwsze dziecko. Każda z pięciu części serenady pomyślana jest jako trzyczęściowa forma. Część ostatnia przynosi powrót najważniejszych tematów z części pierwszej i czwartej tworząc wewnętrzną spójność utworu. Antonio Luco Vivaldi (1678 – 1741) zwany il Prete Rosso (rudy ksiądz) był za swoich czasów nie tylko wielce oklaskiwanym wirtuozem skrzypiec lecz również sławnym i popularnym kompozytorem. Wiele jego kompozycji zostało napisanych dla zespołu żeńskiego sierocińca Ospedale della Pietà, gdzie Vivaldi pracował w latach 1703-1715 oraz 1723-1740. Spośród ponad 230 koncertów skrzypcowych to właśni „Le quattro stagioni“ (Cztery Pory Roku) op. 8 cieszą się po dziś dzień szczególną popularnością. Mowa o czterech 3-częściowych kompozycjach, które dotyczą każdej z pór roku. Każdy z czterech koncertów poprzedzony jest „Sonetto Dimonstrativo“ czyli sonetem objaśniającym. Nie ustalono do dnia dzisiejszego, czy utwory te zostały napisane przez samego Vivaldiego. Jego rękopisy dowodzą jednak, że były one dla niego czymś więcej niż tylko treścią programową: utwór poetycki rozmieszczony jest bowiem w całej partyturze. Tak oto w pierwszej części „La Primavera“ (wiosna) poprzez szesnastkowe pochody skrzypiec słyszymy szmer wody oraz podmuchy ciepłego Zefira. Nad nutami w partyturze znajdziemy tekst sonetu dotyczący wiosennej burzy - grzmoty zilustrowane są dzięki orkiestrze, a błyskawice oddane poprzez dźwięk skrzypiec solowych. W drugiej części skrzypce imitują szmer falujących traw, podczas gdy solowe skrzypce symbolizują sen pasterza. Sielski spokój przerwany zostaje przez powracający motyw ostinato altówki: to szczekanie psa, który budzi się obok pasterza. W końcowej części pasterz i nimfy tańczą w ukochanym gaju do melodii granej na dudach. Także w kolejnych trzech koncertach można odkryć elementy barokowej muzyki programowej. Pierwsza część drugiego koncertu „L’Estate” (lato) z pomocą figur tonacji g-moll obrazuje, jak ludzie i zwierzęta opadają z sił w nieznośnym upale. Słychać jeszcze głosy ptaków kukułki, turkawki, szczygła zanim potężny wiatr północny Boreasz przepędzi łagodnego Zefira, a pasterz zacznie uskarżać się na nadciągającą burzę i swój własny los. Część druga pokazuje obawę pasterza przed burzą i jego strach przed rozwścieczonym rojem much i szerszeni. W ostatniej części szalejąca burza z pierwotną siłą zrywa wszystkie formalne ograniczenia. Trzeci koncert „L´Autumno“ (jesień) rozpoczyna się „Ballo e canto di Villanelli“, swobodnym tańcem i śpiewem chłopów po udanych zbiorach. Skrzypce solowe z pomocą nut o długiej wartości i dalej ich chromatycznym zamierającym ruchem przedstawiają obraz pijanego chłopa, który w końcu zasypia. W Adagio przedstawiona jest „dolcissimo sonno“ słodka drzemka po biesiadzie, a ostatnia część z pomocą ritornele, w której pojawia się motyw sygnału, demonstruje dynamiczne polowanie: myśliwych z rogami myśliwskimi, strzelbami i psami oraz ucieczkę ściganego zwierza, które w końcu opada z sił, poddaje się i umiera. W czwartym i ostatnim koncercie cyklu „L’Inverno“ (zima) dysonansowe staccato orkiestry przedstawia motywy ilustracyjne t.j. marznięcie i drżenie w lodowatym śniegu, wyjące podmuchy wiatru, kroki na mrozie i szczękanie zębami. Largo w części drugiej obrazuje przyjemność przebywania przy ciepłym piecu podczas gdy na zewnątrz deszcz stuka w szyby (nieregularne szesnastki skrzypiec). W finałowej części usłyszymy niepewny chód przez lód, upadek, ponowne wejście na lód, który wreszcie pęka z hukiem. Wieją wiatry Sirocco i Boreasz. Ta część kończy się słowami poety: „Quest`e L`Verno, ma tal che gioia apporte“ – „To właśnie zima, ale także i ona przynosi zadowolenie“. Projekt „Muzykalia Staniszowskie” realizowany jest przy wsparciu: Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego oraz Urzędu Gminy Podgórzyn. Główny partner: GMT Guss- und Maschinenteile GmbH Partnerzy: Dr. Schneider Automotive Polska, Tauron Ekoenergia, DWS Dräxlmaier, Jelenia Plast, Sopp Industrie GmbH Dekogen Fashion Sponsorzy: KEMPF ZBPS Sp. z o. o. Patroni medialni: Muzyczne Radio, Nowiny Jeleniogórskie, BoxNet, BoxNet Kulturalnie, Schlesien Heute